Via Verde Senda del Oso
Wij fietsen over Via Verde Senda del Oso nabij Oviedo in Asturië. Ontdek ons verhaal, foto’s en startpunt in dit artikel.
Op 50 kilometer afstand van de stad Gijon ligt via verde de la Senda del Oso. Caro heeft deze Via Verde al een tijd hoog op haar verlanglijstje staan. Oso betekent namelijk beer en alles met beren vindt Caro, al sinds haar kindertijd, uiterst interessant. Daarom besluiten we als we in de buurt van Oviedo zijn om Via Verde de la Senda del Oso te gaan fietsen.
Route
Via Verde Senda del Oso ligt in Asturië , op slechts 18 kilometer van Oviedo, de hoofdstad van deze regio. In het traject van Senda del Oso bevindt zich een Y-splitsing waardoor je halverwege de route kunt kiezen tussen fietsen naar Entrago (27,5 km) of fietsen naar Santa Marina (24 km). Het totale traject is 42 kilometer.
Startpunt
Vanuit Oviedo rijden we over een prachtige weg richting Via Verde Senda del Oso. De weg wordt omringd door hoge groene bergen en slingert door diverse riviervalleien. Wij hebben ervoor gekozen om onze camper op een ruime en geasfalteerde parking bij Tuñón neer te zetten. Hier gaan we ook overnachten. Op deze plek kunnen ook fietsen gehuurd worden. Dit is de parkeerlocatie:
Aparcamiento de la Ruta del Oso
Calle Ctra
33115 Asturias
GPS: 43.291541, -5.982743 / link naar park4night
Beer trial
Vanaf Tuñón (140 NAP) fietsen we een klein stukje in noordelijke richting zodat we met een bruggetje de rivier kunnen oversteken. De ondergrond van Via Verde Senda del Oso is aan het begin vrij grof en bestaat vaak uit grote en scherpe stenen. Op andere stukken fietsen we over oud asfalt. Gelukkig maakt het uitzicht op het ruige berggebied en de wilde rivier alles goed.
Al snel fietsen we langs een berenverblijf. Opeens rent er een beer langs het hek. Wat blijkt: een verzorger komt de beer voorzien van appels en peren. Indrukwekkend om te zien hoe de beer fruitstukken doorboord met zijn klauw en in drie happen verwerkt . De ´beer trail´ doet meteen zijn naam eer aan.
Beren in Asturië
De bergen in dit gebied zijn het toevluchtsoord voor een van de laatste populaties Cantabrische bruine beer, een van de drie soorten bruine beren in Europa. De beer die wij zien is Molina, een vrouwelijke Cantabrische bruine beer geboren in 2013. Zij is om gezondheidsredenen gered door de stichting Oso de Asterias en verblijft op deze berg in semi-vrijheid.
Tunnels en kloven
Via Verde Senda del Oso is gelegen op de restanten van een mijnspoorweg die in 1874 werd opgeleverd om ijzer en kolen te vervoeren tussen twee mijnen in de Quirós-vallei en het treinstation van het dorp Trubia. Omdat het traject is aangelegd in een Y vorm moeten we na ongeveer 10 kilometer kiezen welk deel van de Via Verde we willen verkennen.
Na kort beraad kiezen we voor de richting van Santa Marina. Dit blijkt een spectaculair pad door tunneltjes en kloven te zijn, maar de ondergrond is niet altijd geschikt voor onze fietsen met smalle fietsbanden (of andersom natuurlijk). We stijgen en stijgen. In vergelijking met andere tunnels van andere spoortrajecten zijn de buizen laag.
Mijnspoor
Omdat dit een mijnspoorlijn was, werd er gereden met klein materieel. Afkomstig vanaf de mijnen was de trein volledig volgeladen. Doordat het traject richting Trubia voornamelijk daalde, moest de trein sterk afgeremd worden.
Destijds waren op de wagons werknemers nodig om de remmen te bedienen. Omdat elke werknemer verantwoordelijk was voor twee wagons, moesten de mannen overspringen van de een naar de ander. Dit was erg gevaarlijk omdat vanuit kostenoverwegingen de tunnels op dit traject erg laag waren. In de hectiek sprongen de mannen regelmatig onbedoeld met hun hoofd tegen de uitstekende rotsen. Helaas kwamen hierdoor enkele werknemers om het leven.
Route kwijt
Een aantal kilometers verder komen we bij het stuwmeer ‘de Valdemurrio’. Hier wijk de fietsroute af van het oude spoor en raken we de route kwijt. We gokken dat we rechts de brug over moeten en dat blijkt juist. Na een scherpe klim met een paar haarspeldbochten zijn we weer op het spoortraject.
Strak asfalt
De laatste kilometers zijn opnieuw geasfalteerd. Het is een prettig stuk om te fietsen. We stoppen bij een enorme waterval en rijden dan naar het eindpunt op 492 meter hoogte. Bij de ingang van de mijn staat nog een mijnkarretje.
Retour
De terugweg fietsen we over de gewone auto asfaltweg. Op deze manier hoeven we het rare stuk bij het stuwmeer niet opnieuw te doen. Ook kunnen we lekker hard naar beneden rijden in plaats van naar beneden te stuiteren over de grove ondergrond. Gelukkig is de autoweg best rustig en zijn de automobilisten hier gewend aan fietsers.
Fietsen in Asturië
De volgende dag twijfelen we of we nog een stuk van de Via Verde gaan verkennen, maar we kiezen er toch voor om op andere plekken in Asturië te gaan fietsen. Zo willen we naar naar de badplaats Ribadesella fietsen en staat een bezoek aan het vissersdorp Cudillero gepland, dat op de lijst van mooiste dorpen in Spanje staat.
Dus verlaten we de parking om verder te reizen.
Verder lezen?
Wil je meer Vias Verdes leren kennen? Wij hebben in Zuid-Spanje 20 Vias Verdes verkend en hier het boek ”Fietsen als een trein over oude spoorlijnen in Zuid-Spanje” over geschreven.
